Als geluk inhoud jezelf aan iemand anders te kunnen geven ... en de gave van iemand anders te kunnen ontvangen, kunnen we dat dan wel? Of is dat boven-menselijk?
Er is iets wat ons ontzettend in de weg staat: ons ego. Daarmee bedoel ik onze neiging om de hele tijd aan onszelf te denken, onze lust, ons gevoel, waar we zin in hebben, wat wij willen, wat wij leuk vinden, onze mening, ons eigen inzicht. Iemand die alleen maar aan zichzelf denkt is niet in staat zich aan anderen te geven - en is eigenlijk ook niet zo prettig om te 'krijgen'.
Maar hoe overwin je je 'ego'? Onszelf op de eerste plaats zetten is nou eenmaal het makkelijkste. Iemand anders op 1 zetten is moeilijk!
Dit is denk ik een van de redenen waarom wij 'verlossing' nodig hebben. Om echt van anderen te kunnen houden, en onszelf echt te kunnen geven, en zo de anderen en ook onszelf werkelijk gelukkig maken.
Jezus Christus zegt ons in een vergelijking dat de graankorrel moet sterven om vrucht te dragen, anders blijft hij alleen
(Joh 12, 24-25). Op ons eigen leven toegepast betekent dit onder andere: onze overmatige bezorgdheid voor ons 'ego' moet sterven, om zo het gelukkige leven te ontdekken dat bestaat in het zich geven aan anderen. En daarbij helpt hij ons doormiddel van de genade, die we krijgen in het
gebed en in de
sacramenten. Jezus verandert ons écht!
Dat is de werkelijke bevrijding: vrij zijn om lief te hebben, vrij zijn om anderen gelukkig te maken en zo ook zelf gelukkig te worden!