donderdag 17 november 2016

Indrukwekkende reflectie op moederschap

In dit indrukwekkende stuk reflecteert een filosofe die 16 jaar lang full-time moeder is geweest, en zes kinderen heeft gehad, op haar eigen leven. Heeft ze de juiste keus gemaakt?

Het artikel (in het Engels) is hier te vinden.

vrijdag 11 november 2016

Trouw of “Wasted Time”?


Vandaag schrijf ik over “Wasted Time” (verloren tijd) van Joe Jackson, gesuggereerd door Vincent. Hij was de eerste om met een suggestie te komen, wacht dus al het langst, en ik wil niet nog langer zijn tijd verspillen…




Als ik het goed begrijp, vraagt in de tekst van dit nummer de zanger aan andere mensen, om zijn relatie die is uitgegaan iets anders te noemen dan verloren tijd: “call it spite or call it pride// Call it love that never died // Call it anything but wasted time?” (noem het wrok of noem het trots // Noem het liefde die nooit is gestorven // Noem het alles behalve verloren tijd?) Maar aan het feit dat hij dit moet vragen, is de eerste impuls van mensen blijkbaar anders. Waarom zou een verbroken relatie verloren tijd zijn?

De eerste reden waarom een verbroken relatie verloren tijd zou zijn, is omdat liefde van zichzelf verlangt naar oneinndigheid: “Love that never died” (liefde die nooit dood is gegaan). Als die belofte die de liefde in zich draagt wordt verbroken, dan voelt dat als verloren tijd: de belofte is niet vervuld. Toch, als we om ons heen kijken zien we dat tegenwoordig de liefde zijn belofte soms waarmaakt, maar vaak ook niet. Onze menselijke zwakheid zorgt dat relaties toch worden verbroken, en we de tijd verliezen, in plaats van de tijd winnen door in de relatie te groeien. De confrontatie met onze zwakheid hierin is vaak heel hard, en doet veel pijn.

Wat kunnen we doen om deze pijn te voorkomen? Simpel: beide mensen moeten trouw zijn in de relatie. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Tegelijkertijd zie je dat er over trouw tegenwoordig weinig wordt gesproken. Er zijn eerder websites en apps die ontrouw bevorderen. Dat is heel jammer, want als je even nadenkt, en zoals dit liedje toont, is trouw belangrijk en nodig. En onze zwakheid maakt dat die trouw wel een beetje hulp kan gebruiken. Waarom werkt onze maatschappij zo weinig mee? Kan dat niet beter?

Wat we in ieder geval zelf kunnen doen is een voornemen maken om voldoende tijd te besteden aan de mensen van wie we houden. Soms kan dat "verloren tijd" lijken, omdat we dan minder kunnen werken bijvoorbeeld. Maar zoals dit liedje ons laat realiseren: als je relaties lijden onder je werk, loop je het risico om de tijd pas écht te verliezen.


PS
Het verlangen naar oneindigheid is maar één van de paradoxale verlangens die de liefde met zich meebrengt. In het verleden heb ik deze Engelstalige video opgenomen waarin deze verlangens worden besproken.  

 

woensdag 2 november 2016

100 katholieke wetenschappers

Deze website geeft een overzicht van honderd katholieke wetenschappers. Hoezo gaat gelovig zijn en wetenschapper zijn niet samen? Dank aan Matthé Uijttewaal.

http://www.geloofenwetenschap.nl/index.php/artikelen/item/770-100-katholieke-wetenschappers

dinsdag 1 november 2016

Jon Bon Jovi: Lie to Me – or be true to me?



Nadat we het effect van de staat van ons hart op de manier waarop we de wereld zien hebben bekeken in de bespreking van “Ain’t no Sunshine”, gaan we nu naar een ander niveau in de mens dat belangrijk is in de liefde. Hiervoor geeft “Lie to me” van Jon Bon Jovi een mooie aanleiding. Die werd gesuggereerd door Natascha.


De tekst van dit liedje is wat langer dan de voorgaande nummers, en is hier te vinden.

Het gaat in dit lied over een man die zijn vriendin vraagt om bij hem te blijven. Ze staat op het punt om weg te gaan, haar vader komt haar ophalen. De kern van de zaak staat volgens mij in de regels: “It's hard believing that the thrill is gone. But we got to go around again, so let's hold on” (Het is moeilijk te geloven dat de vlinders weg zijn. Maar we moeten verder, dus laten we volhouden.) Op poetische wijze vraagt de man dan aan zijn vriendin: “If you don’t love me - Lie to me”, als je niet van me houdt, lieg tegen me en zeg dat je wel van me houdt.

Op paradoxale wijze had Bon Jovi hier net zo goed kunnen zingen “be true to me”; in het Nederlands vertaal je dat als: wees me trouw, maar in het Engels wordt daar het woord ‘true’ (waar) voor gebruikt. Dus het lijkt erop dat de man zijn vriendin vraagt te liegen, zodat ze waar (trouw) kan zijn. Hoe kunnen we deze paradox begrijpen?

De paradox wordt begrijpelijker als we snappen dat er verschillende manieren zijn waarop we van iemand kunnen houden, die ook overeenstemmen met verschillende niveau’s in ons mens-zijn. Je zou kunnen zeggen dat de eerste aantrekking tussen mensen, zeg maar de vlinders in de buik, iets vrij lichamelijks en uiterlijks is. De uiterlijke schoonheid, of hoe de andere persoon overkomt, zijn belangrijke dingen in dit stadium. Het is normaal dat deze eerste aantrekking na een tijdje overwaait. Dat is een uitnodiging om dieper te gaan in de liefdesrelatie, en het is dit punt waar dit lied over gaat.

De liefde op een dieper niveau is meer innerlijk, ons verstand en onze wil komt erbij kijken. Het gaat erom een beslissing te maken om bij de andere persoon te blijven, om vol te houden, ook als het eerste gevoel vervlogen is. Deze beslissing is een horde die genomen moet worden, maar als hij genomen wordt, wordt de liefde ook dieper.

Vanuit dit perspectief is de paradox van liegen om waar (trouw) te zijn beter te begrijpen. Bon Jovi zegt eigenlijk: lieg over je ‘lichamelijke liefde’, over de eerste aantrekkingskracht, om bij me te blijven en dus je diepere liefde voor me te tonen, en zo trouw te blijven.

Over hoe de ‘lichamelijke’ en ‘verstand en wil’ laag in verband staan met het ‘hart’ hebben we bij “Ain’t no Sunshine” al iets gezegd. Een andere interpretatie zou zijn om “Lie to Me” te lezen als een hartenkreet. Maar dat laat thema ik even voor toekomstige recensies van andere liedjes.